شکوه وعظمت بند امیر

بند امیر جایی است که تپه های خشک و جداره های سنگی، گوهرلاجوردین را مادرانه درآغوش گرفته است. در این تابلو فرش طبیعی، رنگ های خاکی و آسمانی در کنارهم قرار گرفته تا سبزی آن بیشتر ازآنچه که هست چشم نوازی و دلربایی کند. آبی که زلالی آن، خیره کننده ونیلگونیش سحر آمیز. شکوه وعظمت درعمقِ ناپیدای آن نهفته واز کرانْ تاکرانِ آن موجی است ملایم و نا آرام ولی درعین حال، آرام بخش ودلاویز. نسیم خنکِ کناره های آن، پیامی است از جنس خوش‌آمدگویی و نوازشِ ملایم برسر و صورت غبار آلود گردشگران. سنگ های استوار برتپه ها، قرنها است که دست به سینه در محضر یار ایستاده واز سردلدادگی محوتماشای اوست. جلوه ایِ عکسِ افتاده ازتماشاچیان بر صفحه ای آب، بیانگر صفای درونی آن است که درچارچوب «المؤمن مرآة المؤمن»آیینه وار کژی و راستی را یکجا نشان می‌دهد. رشته کوه های اطراف بند ذوالفقار همچون حصاری است که نگین عظمت ووقار آن را درآغوش گرفته تا دست اغیار به آن نرسد. آمیختگی طراوت وصلابت بند امیر، گاه لرزه‌ای خفیف بردل آب نادیده ها ایجاد نموده واخطاری است طبیعی که در هرجا: بی گدار نباید به آب زد؛ زیرا نتیجه ای تلاطمی که با اندک نسیم ناملایم، شروع می گردد، تکانه ای است شدید که انگارشلاق محیط بانان، نهنگ خفته را بیدارکرده باشد. امواجِ چین دارو متوازنِ سطح دریا، در کنار لرزش نامتوازن عکس کوه ها، صلابت سنگ وعظمت کوه را یکجا به سخره گرفته وابهت واقتدار دریایی اش را به نمایش می‌گذارد. قدیمی ها می دانند که هیبتِ ناودان های بندِ هیبت، درگردش هشت سنگ آسیاب به صورت همزمان، دیدنی بود و اعجاب برانگیز. آب سرریز از لبه ی لغزان آن، قطرات سرگردان ومعلقی است که ازهجروصال گهواره‌ای خویش، سر به آستان فراق نهاده وازشدت برخورد با صخره های بیرونی، ده ها ریز قطره ای دیگر به‌ وجود می‌آید، ولی با آن هم صدای چکه های آبشارآب زلال وشرشرآن حس خوش آیندی به روان خسته آدمیان هدیه می کند که حاصل آن آرامش است و شادابی. دیواره بند هیبت که محل وداع قطره ودریا است، با چشم گریان نظاره گر این جدایی غم انگیزبوده و باعطوفت مادرانه قطرات سرگردان را لغزان لغزان بر دامن پر مهر خود رها کرده و دوباره از بند قنبربه بند غلامانش می سپارد تا رسالتش را که همان آبیاری ریشه های خشک کویری است، به انجام رساند.

محمد رضایی